Jaka byłaby moja mama?

Jaka byłaby moja mama – głupie pytanie. Czy nosiłaby długie włosy, czy krótkie, czy śmiałaby się z moich kiepskich żartów, uganiała ze mną po sklepach, aż do oszałamiającego bólu stóp i piła herbatę w jednej z tych uroczych kawiarni skąpanych w przytłumionym świetle. Czy byłaby jedną z tych mam wiecznie uśmiechniętych, trzymałaby kciuki w czasie mojej matury, stała pod klasą denerwując się na równi ze mną, a może i mocniej. Mamy przecież zawsze za bardzo się wszystkim przejmują.  Czy mogłabym wypłakać jej się na ramieniu, powiedzieć: „kocham Cię” do słuchawki telefonu, wiedząc, że to jedyna stała rzecz na całym świecie – jej miłość.  Czy byłaby ze mnie dumna, bezwarunkowo i bez żadnego „ale”, głaskałaby mnie po głowie, nawet gdybym była już dużą dziewczynką. Ile byłoby w niej ciepła, a ile żalu do życia, że nie okazało się bajką. Czy dostrzegłaby misję w poszukiwaniu tej jednej jedynej stworzonej dla mnie białej sukni utkanej z naszych wspólnych marzeń. A potem, czy pochylałaby się nad każdym swoim wnukiem, widząc w nich kolor moich oczu. Nie musiałaby żyć moim życiem, dzwonić co pięć minut, żeby dopytywać co u mnie, ani rezygnować z czegoś dla mojego kaprysu. Wystarczyłaby mi świadomość tego, że gdy coś mi kiedyś nie wyjdzie, będę miała gdzie wrócić i że cokolwiek kiedykolwiek zrobię ona zawsze będzie po mojej stronie. Od tego są chyba mamy, by po prostu być, ale nigdy się tego nie dowiem.